Σήμερα είμαι βαθύτατα απογοητευμένος και πικραμένος. Είχα αρκετό καιρό να νιώσω αγνή πίκρα να με τυλίγει ολάκαιρο, ασφυκτικά, να με κάνει άρρωστο. Αδύναμο. Σκόνη.
Οταν γίνεσαι ένα με τον κατάμαυρο πάτο πιστεύοντας οτι επιτέλους άγγιξες το όριο του ψυχικού πόνου αλλά κάνεις λάθος γιατι υπάρχει συνέχεια κάτω απο αυτόν.
Δεν υπάρχει φταίχτης για αυτό που μου συμβαίνει, παρα μόνο ένας: Εγώ.
Φταίω γιατί έβλεπα μπροστά στο μέλλον. Γνώριζα. Καθάρεια. Το έβλεπα Ξεκάθαρα. Ηταν όλα μπροστά μου. Οι απαντήσεις. Αυτό που έπρεπε να κάνω.
Συναισθηματική αδυναμία.
Η απατηλή ιδέα οτι μπορείς να κάνεις τα πράγματα καλύτερα με το να τα βάλεις μέσα σου, στην ψυχή σου.
Το γαμάτο είναι οτι το κατα πολλές φορές επαναλαμβανόμενο λάθος μου δεν με άγγιξε ουτε στο τόσο δα. Σαν να μην θέλω να μάθω απο τα λάθη. Σαν να θέλω να τρώω μαυρίλα.
Εκεί το χαβά μου οτι κάποτε θα τα καταφέρω και όλα θα πάνε καλά.
Βάζο σπασμένο, επανακολλημένο δεν πρόκειτε ποτέ να είναι το ίδιο όμορφο.
Και το χειρότερο είναι όταν το παραλαμβάνεις σπασμένο..............
Αλλά εσυ εκεί... Να το αναγεννήσεις. Να το κάνεις όμορφο. Να εξαφανίσεις κάθε στίγμα. Κάθε ατέλεια. Και κάθε φορα που κόβεις το δάχτυλο σου συναρμολογόντας τα αιχμηρά κομμάτια, συνεχίζεις να προσπαθείς να το ολοκληρώσεις.
Όμορφο, τέλειο , εκπληκτικό, πόσο πολυ το θές. Το θαυμάζεις. Το αγαπάς σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Θα συνεχίζει να σε κόβει στις παλάμες και τα δάχτυλα αλλά εσύ θα θές να το δείς τελειωμένο. Ο στόχος σου. Η ιδεά σου. Ο κόπος σου. Η αγάπη σου.
Αντιθέτως καταλήγεις με αναρίθμητα κοψίματα παντού στα χέρια ακόμα και αν ήσουν προσεκτικός. Ο πόνος δεν σου επιτρέπει να συνεχίσεις άλλο. Κατάφερες να κολλήσεις ελάχιστα κομματάκια. Υποφέρεις βαθυά γιατί ο πόνος σε έκανε να εγκαταλείψεις. Δεν το φανταζόσουν ποτέ. Πίστευες όσο τίποτα άλλο οτι θα το δείς τελειωμένο. Να βάλεις τα λουλούδια σου μέσα του. Και είναι το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο. Δεν αμφιβάλλεις στιγμή για αυτό.
Γιατι όλα αυτά? Ξέρεις τι έβλεπα στο μέλλον? Εβλεπα ένα πανέμορφο βάζο με ζωγραφιστά σχέδια και δεκάδες διαφορετικά λουλούδια. Πήγα να το πάρω για μένα, να το κάνω δικό μου, έκανα χίλιες σκέψεις οτι θα το φροντίζω κάθε μέρα. Οτι θα το κάνω ομορφότερο με περισσότερα άνθη.
Αλλά κάποιος απρόσεκτος το έσπρωξε και αυτό έπεσε κάτω.
Δεκάδες κομμάτια. Θρίψαλα. Καταστραμένα άνθη.
Το συναίσθημα μου γίνεται η απόλυτη λογική.
Μαζεύω όλα τα κομμάτια. Τα φέρνω κοντά μου. Προσπαθώ να τα κολλήσω.
Οπως έγραψα παραπάνω δεν θα καταφέρεις να το ξαναφτιάξεις όπως ήταν. Ποτέ.
Ακόμα και αν καταφέρεις να το επανακολλήσεις ολοκληρωτικά ΠΟΤΕ δεν θα δείχνει το ίδιο όμορφο!
Αρχικά το θεώρησα utter comedy bullcrap με τις τάχα αστείες ατάκες που μου πάγωναν το σβέρκο. Πόσο έξω έπεσα όμως.
(Mercy)
(MD House)
